Übersetzungen für „kleder“ im Niederländisch » Deutsch-Wörterbuch

(Springe zu Deutsch » Niederländisch)

kle·den <kleedde, h. gekleed> [kledə(n)] VERB trans

1. kleden (aankleden):

kleden

(an)kleiden

kleden

anziehen

in het wit gekleed gaan

weiß [o. in Weiß] gekleidet gehen

2. kleden (verwoorden, weergeven):

kleden

kleiden form

kleden

fassen

zijn gedachten in woorden kleden

seine Gedanken in Worte kleiden [o. fassen]

3. kleden ((van kledingstukken) een bepaald effect hebben):

kleden

kleiden

dat pakje kleedt je goed

dieses Kostüm kleidet dich gut

le·der [ledər] SUBST nt geen Pl

leder → leer¹

Siehe auch: leer , leer

leer² <leren> [ler] SUBST f

1. leer (doctrine, stelsel; les):

leer

Lehre f

de leer van het geluid

die Lehre vom Schall

bij iem in de leer gaan

bei jdm in die Lehre gehen

hij is niet zuiver in de leer

er ist nicht rechtgläubig

laat (je) dat een leer zijn

lass dir das eine Lehre sein

2. leer (ladder):

leer

Leiter f

leer

Trittleiter f

leer¹ [ler] SUBST nt geen Pl (bewerkte dierenhuid)

leer

Leder nt

uit andermans leer is het goed riemen snijden Sprichw

aus fremdem Leder ist gut Riemen schneiden

leer om leer

Wurst wider Wurst

van leer trekken

vom Leder ziehen

klep·per <klepper|s> [klɛpər] SUBST m

1. klepper (rijpaard):

klepper

Reitpferd nt

2. klepper (houten sandaal):

klepper

Holzsandale f

klet·ser <kletser|s> [klɛtsər] SUBST m

1. kletser (praatziek persoon):

kletser

Schwätzer m

2. kletser (kwaadspreker):

kletser

Schwätzer m

kletser

Klatschmaul nt

3. kletser (iem die onzin uitslaat):

kletser

Quatschkopf m

kletser

Schwaf(e)ler m

kleu·ter <kleuter|s> [kløtər] SUBST m

kleuter

Kind nt im Vorschulalter

kleuter

Kind im Kindergartenalter

klad·der SUBST m

kladder → kladderaar

Siehe auch: kladderaar

klad·de·raar <kladderaar|s> [klɑdərar] SUBST m

kladderaar (knoeier)

Schmierfink m

kladderaar (schilder)

Kleckser m

klod·der <klodder|s> [klɔdər] SUBST m

klodder

Klecks m

kle·dij [kledɛi] SUBST f geen Pl

1. kledij (wijze van gekleed gaan):

kledij

Kleidung f

kledij

Bekleidung f

kledij

Aufzug m abw

2. kledij (kleren):

kledij

Kleider Pl

kledij

Kleidung f

kleed <kleden> [klet] SUBST nt

1. kleed:

kleed (op tafel e.d.)

Decke f

kleed (vloerkleed)

Teppich m

2. kleed (kledingstuk voor mannen):

kleed

Gewand nt

kle·ren [klerə(n)] SUBST

kleren

Kleider Pl

kleren (kleding vooral)

Kleidung f

kleren (kleding vooral)

Klamotten Pl ugs

kleren (kleding vooral)

Sachen Pl ugs

dat gaat iem niet in zijn koude kleren zitten übtr

das geht jdm ganz schön unter die Haut

met kleren en al

in voller Bekleidung

kleren maken de man Sprichw

Kleider machen Leute

kleur <kleur|en> [klør] SUBST f

kleur

Farbe f

een kleur als een boei hebben

knallrot im Gesicht sein

kleur bekennen ook übtr

Farbe bekennen

complementaire kleuren

Komplementärfarben Pl

zij heeft een frisse kleur

sie hat eine frische Farbe

iets in geuren en kleuren vertellen übtr

etw in allen Farben schildern

kleur geven aan een verhaal übtr

einer Geschichte Farbe verleihen

kleur houden

farbecht sein

een kleur krijgen (blozen)

erröten

wat voor kleur ogen heeft ze?

welche Augenfarbe hat sie?

de kleur trok weg uit zijn gezicht

er wurde bleich im Gesicht

met een kleur uitkomen (kartenspeel)

eine Farbe ausspielen

mooi van kleur

schön in der Farbe

donker van kleur

dunkelfarbig

van kleur veranderen

die Farbe wechseln

zijn kleur verliezen

die Farbe verlieren

zachte/sprekende kleuren

zarte/kräftige Farben Pl

een zee/een orgie van kleuren

ein Farbenmeer/eine Farborgie

qua kleur

farblich

kle·pel <klepel|s> [klepəl] SUBST m

klepel

Klöppel m

klepel

Schwengel m

kle·ven¹ <kleefde, h. gekleefd> [klevə(n)] VERB intr

1. kleven (vast blijven zitten):

kleven

kleben

kleven

haften (bleiben)

blijven kleven übtr

hängen bleiben

2. kleven übtr:

kleven

haften

3. kleven (kleverig zijn):

kleven

klebrig sein

kleven

klitschen ugs

kle·ding [kledɪŋ] SUBST f geen Pl

1. kleding (het kleden):

kleding

Bekleidung f

kleding

Kleiden nt

kleding

Bekleiden nt

2. kleding (kleren):

kleding

Kleidung f

kleding

Bekleidung f

kleding

Kleider Pl

de kleding naar maat

die Maßkleidung

kleu·ren² <kleurde, h. gekleurd> [klørə(n)] VERB intr

1. kleuren (verven: met potlood of kwast):

kleuren

malen

2. kleuren (kleur aannemen):

kleuren

sich färben

3. kleuren (blozen):

kleuren

erröten

hij kleurde tot achter zijn oren

er wurde rot bis hinter die Ohren

klem·men¹ <klemde, h. geklemd> [klɛmə(n)] VERB intr

1. klemmen (knellend vastzitten):

klemmen

klemmen

het raam klemt

das Fenster klemmt

2. klemmen:

klemmen (overtuigen, dwingen)

überzeugen

klemmen (reden, noodzaak)

zwingen

dat betoog klemt

diese Beweisführung überzeugt

klep·pen <klepte, h. geklept> [klɛpə(n)] VERB intr

1. kleppen:

kleppen (kort, helder geluid laten horen: eenmalig)

schnappen

kleppen (kort, helder geluid laten horen: meermalig)

klappern

kleppen (dichtvallen)

zuschnappen

er staat een deur te kleppen

da klappert eine Tür

2. kleppen (kort geluid):

kleppen

klappen

3. kleppen (babbelen):

kleppen

schwatzen

4. kleppen:

kleppen (klok)

läuten

kleppen (met lichte klank)

bimmeln ugs

kles·sen¹ VERB trans

klessen → kletsen¹

Siehe auch: kletsen , kletsen

klet·sen² <kletste, h. gekletst> [klɛtsə(n)] VERB intr

1. kletsen ook abw:

kletsen (praten)

schwatzen

kletsen (snel en onophoudelijk)

quasseln

kletsen (snel en onophoudelijk)

quatschen

kletsen (verraden)

plaudern

kletsen (verraden)

schwatzen

2. kletsen (onder elkaar babbelen):

kletsen

plaudern

kletsen

quatschen ugs

wij hebben gezellig gekletst

wir haben gemütlich geplaudert

3. kletsen (roddelen):

kletsen

klatschen

kletsen

tratschen ugs

er werd over hem gekletst

es wurde über ihn geklatscht

4. kletsen (onzin verkopen):

kletsen

labern

kletsen

schwafeln

kletsen

faseln

hij kletst maar wat

er labert doch nur

5. kletsen:

kletsen (het geluid ‘klets’ laten horen)

klatschen

kletsen (helder geluid)

platschen

klet·sen¹ <kletste, h. gekletst> [klɛtsə(n)] VERB trans

1. kletsen (met een kletsend geluid werpen):

kletsen

klatschen

2. kletsen (hard gooien, slaan):

kletsen

klatschen

klet·sen¹ <kletste, h. gekletst> [klɛtsə(n)] VERB trans

1. kletsen (met een kletsend geluid werpen):

kletsen

klatschen

2. kletsen (hard gooien, slaan):

kletsen

klatschen

kleu·men <kleumde, h. gekleumd> [klømə(n)] VERB intr

kleumen

frieren

zitten te kleumen

frieren wie ein Schneider