Übersetzungen für „anlieken“ im Niederländisch » Deutsch-Wörterbuch

fa·brie·ken <fabriekte, h. gefabriekt> [fabrikə(n)] VERB trans

fabrieken

fabrizieren

fabrieken

(zusammen)basteln

af·boe·ken <boekte af, h. afgeboekt> [ɑvbukə(n)] VERB trans

1. afboeken (als verlies boeken):

afboeken

abbuchen

2. afboeken (overboeken):

afboeken

umbuchen

in·boe·ken <boekte in, h. ingeboekt> [ɪmbukə(n)] VERB trans

inboeken

(ver)buchen

af·bre·ken¹ <brak af, i. afgebroken> [ɑvbrekə(n)] VERB intr (door breken gescheiden worden)

afbreken

abbrechen

de punt/het gesprek brak af

die Spitze/das Gespräch brach ab

af·ste·ken² <stak af, h. afgestoken> [ɑfstekə(n)] VERB trans

1. afsteken (doen ontbranden, afgaan):

afsteken

abbrennen

een vuurwerk afsteken

ein Feuerwerk abbrennen

2. afsteken (uitspreken):

afsteken

von sich geben

een speech/complimenten afsteken

eine Rede loslassen/Komplimente von sich geben

3. afsteken (door steken verwijderen):

afsteken

abstechen

graszoden afsteken

Rasenplatten abstechen

4. afsteken (doen afvaren):

afsteken

abstoßen

hij stak de schuit met een boom af

er stieß den Kahn mit einem Staken ab

5. afsteken (afbakenen):

afsteken

abstecken

af·zoe·ken <zocht af, h. afgezocht> [ɑfsukə(n)] VERB trans

afzoeken

absuchen

in·bre·ken <brak in, h. ingebroken> [ɪmbrekə(n)] VERB intr

inbreken

einbrechen

bij iem inbreken

bei jdm einbrechen

in·ste·ken <stak in, h. ingestoken> [ɪnstekə(n)] VERB trans

1. insteken (ergens in steken):

insteken

(hin)einstecken

een draad insteken

einen Faden einfädeln

hij steekt overal zijn neus in übtr

er steckt überall seine Nase hinein

2. insteken (met iets scherps):

insteken

einstechen

af·sme·ken <smeekte af, h. afgesmeekt> [ɑfsmekə(n)] VERB trans

afsmeken

herabflehen

afsmeken

erflehen

Gods zegen over iem afsmeken

Gottes Segen auf jdn herabflehen

elas·tie·ken [elɑstikə(n)] ADJ

elastieken

elastisch

elastieken

Elastik-

elastieken

Gummi-

elastieken

aus Gummi

gnos·tie·ken [ɣnɔstikə(n)] SUBST Pl rel.

gnostieken

Gnostiker Pl

klas·sie·ken [klɑsikə(n)] SUBST Pl

klassieken

Klassiker Pl

uit·zie·ken <ziekte uit, h./i. uitgeziekt> [œytsikə(n)] VERB intr

1. uitzieken ugs (ziekte uit laten werken):

uitzieken

sich auskurieren

2. uitzieken (verdwijnen: ziekte):

uitzieken

auskuriert werden

ver·zie·ken¹ <verziekte, h. verziekt> [vərzikə(n)] VERB trans (bederven)

verzieken

vergiften übtr

verzieken

verpesten ugs

een verziekte sfeer

eine vergiftete Atmosphäre