Übersetzungen für „narzucili“ im Polnisch » Deutsch-Wörterbuch

I . narzucać <‑ca; Imperf ‑aj> [naʒutsatɕ], narzucić [naʒutɕitɕ] perf VERB trans

1. narzucać (nałożyć):

narzucać płaszcz, sweter

überwerfen

narzucać płaszcz, sweter

umwerfen

narzucić coś na kogoś/coś

etw über etw Akk werfen

narzucić coś na kogoś/coś

etw mit etw bedecken

2. narzucać (wymusić):

narzucać tempo, wolę, warunki

aufdrängen

narzucać tempo, wolę, warunki

aufzwingen

3. narzucać perf od rzucać

narzucać czegoś

etw [hinein]werfen

II . narzucać <‑ca; Imperf ‑aj> [naʒutsatɕ], narzucić [naʒutɕitɕ] perf VERB refl

narzucać się komuś z czymś

sich Akk jdm mit etw aufdrängen

Siehe auch: rzucać

I . rzucać <‑ca; perf rzucić> [ʒutsatɕ] VERB trans

1. rzucać (miotać, ciskać):

rzucać piłkę, kamień, kostkę

werfen

rzucić kotwicę

Anker werfen

rzucić kotwicę

vor Anker gehen

rzuć broń! MILIT

Waffe fallen lassen!

rzucać monetą

mit der Münze werfen

to nie rzuca mnie na kolana ugs

das reißt mich nicht vom Hocker ugs

2. rzucać (kierować):

rzucać spojrzenie

werfen

rzucać spojrzenie

lenken

rzucić okiem na coś

auf etw Akk einen Blick werfen

rzucić czar/urok na kogoś

jdn behexen

rzucić podejrzenie na kogoś

auf jdn einen Verdacht werfen [o. fallen lassen]

3. rzucać (porzucać):

rzucać rodzinę, dom, chłopaka

verlassen

rzucać palenie, wódkę, pracę

aufgeben

4. rzucać (mówić):

rzucać uwagę, słówko

in den Raum werfen

rzucać uwagę, słówko

fallen lassen

rzucać pytanie

aufwerfen

rzucać oskarżenia pod czyimś adresem

jdm Vorwürfe an den Kopf werfen

II . rzucać <‑ca; perf rzucić> [ʒutsatɕ] VERB intr

rzucać (trząść) (autobus, samochód)

durchgerüttelt werden

III . rzucać <‑ca; perf rzucić> [ʒutsatɕ] VERB refl

1. rzucać (miotać się):

rzucać

sich Akk hin und her werfen

2. rzucać (skakać: z mostu, pod pociąg):

rzucać

sich Akk werfen

rzucać

sich Akk stürzen

rzucać się na łóżko

sich Akk aufs Bett werfen

nie rzuca się w oczy

das fällt [o. springt] nicht ins Auge

nie rzuca się w oczy

das fällt nicht auf

3. rzucać ugs (oburzać się):

nie rzucaj się!

reg dich ab! ugs

4. rzucać (ściskać kogoś):

rzucać się komuś na szyję

jdm um den Hals fallen

5. rzucać (napadać):

rzucić się na kogoś z nożem

sich Akk mit einem Messer auf jdn werfen [o. stürzen]

rzucić się na kogoś z nożem

jdn mit einem Messer angreifen

6. rzucać (odskakiwać):

rzucać się do ucieczki

die Flucht ergreifen

zarzucić [zaʒutɕitɕ]

zarzucić perf od zarzucać

Siehe auch: zarzucać

I . zarzucać <‑ca; Imperf ‑aj; perf zarzucić> [zaʒutsatɕ] VERB trans

1. zarzucać (rzucając, osadzać):

zarzucać

überwerfen

zarzucać

überhängen

zarzucić worek na ramię

den Sack über die Schulter werfen

2. zarzucać (ubierać się w coś):

zarzucać

umhängen

zarzucać

überwerfen

zarzucać płaszcz na ramiona

den Mantel über die Schultern werfen

3. zarzucać (wypełniać czymś):

zarzucać

überhäufen

zarzucać

bedecken

zarzucać coś papierami/kwiatami

etw mit Papier/Blumen bedecken

4. zarzucać (porzucać):

zarzucać palenie

aufgeben

5. zarzucać (oskarżać):

zarzucać komuś coś

jdm etw vorwerfen [o. zum Vorwurf machen]

nic mu nie można zarzucić

man kann ihm keinen Vorwurf machen [o. nichts vorwerfen]

6. zarzucać (rzucać coś na odległość):

zarzucić wędkę

die Angel auswerfen

7. zarzucać (rzucając, umieszczać gdzieś):

zarzucić komuś ręce na szyję

jdm um den Hals fallen

II . zarzucać <‑ca; Imperf ‑aj; perf zarzucić> [zaʒutsatɕ] VERB intr

zarzucać (ześlizgnąć się) (pojazd)

schleudern

zarzucać (ześlizgnąć się) (pojazd)

ins Schleudern geraten

narzutniak <Gen ‑a, Pl ‑i> [naʒutɲak] SUBST m GEO

narzutniak

Findling m

narzutnica <Gen ‑cy, Pl ‑ce> [naʒutɲitsa] SUBST f TECH

narzutnica

Putzwerfer m

narzeczeni [naʒetʃeɲi] SUBST

narzeczeni Pl < Gen Pl ‑czonych> adj. Dekl.:

narzeczeni

Verlobten Pl

narzeczeni

Brautpaar nt

narzutka <Gen ‑ki, Pl ‑ki> [naʒutka] SUBST f geh

narzutka

Umhang m

narzutka

Überwurf m

satynowa narzutka

Satinüberwurf m

narzutowy [naʒutovɨ] ADJ

głaz narzutowy

Findling m

narzecze <Gen ‑cza, Pl ‑cza> [naʒetʃe] SUBST nt

narzecze

Dialekt m

narzępik <Gen ‑a, Pl ‑i> [naʒempik] SUBST m ZOOL

narzępik koński

Pferdlausfliege f

narzut <Gen ‑u, Pl ‑y> [naʒut] SUBST m

1. narzut TECH:

narzut

Bewurf m

2. narzut HANDEL:

z narzutem

mit Aufschlag