Übersetzungen für „coniunctivus“ im Polnisch » Deutsch-Wörterbuch

coniunctivus <Gen ‑vu, Pl ‑vy> [koɲuŋktivus] SUBST m LING

1. coniunctivus kein Pl (tryb przypuszczający):

coniunctivus

Konjunktiv m

2. coniunctivus (czasownik w trybie przypuszczającym):

coniunctivus

Konjunktiv nt

Einsprachige Beispiele (nicht von der PONS Redaktion geprüft)

Polnisch

Subjonctif présent wywodzi się z łacińskiego coniunctivus praesens (cantem, debeam, legam, finiam), a subjonctif imparfait z łacińskiego coniunctivus plusquamperfecti (cantavissem, debuissem, legissem, finivissem).

pl.wikipedia.org

Coniunctivus plusquamperfecti activi tworzy się dodając do tematu perfecti końcówki -issem, -isses, -isset, -issemus, -issetis, -issent, np. laudavissem, laudavisses, laudavisset, laudavissemus, laudavissetis, laudavissent.

pl.wikipedia.org

Infinitivus praesentis velle powstał z formy velse, coniunctivus imperfecti vellem powstał z formy velsem, indicat.

pl.wikipedia.org

Tak otrzymane formy są identyczne z bezokolicznikiem czynnym, choć historycznie coniunctivus imperfecti powstał w inny sposób.

pl.wikipedia.org

Coniunctivus w zdaniach złożonych służy do zaznaczenia zależności zdania podrzędnego.

pl.wikipedia.org

Coniunctivus perfecti passivi, złożony z participium perfecti passivi (w formie dostosowanej do rodzaju i liczby podmiotu zdania) i odpowiednich form czasownika sum, esse w coniunct.

pl.wikipedia.org

Tryb łączący w języku łacińskim (coniunctivus) – tryb przedstawiania zdarzeń nierzeczywistych oraz relacji czasowych w języku łacińskim.

pl.wikipedia.org

Po czasach historycznych w zdaniu nadrzędnym używa się coniunctivus praesentis dla wyrażenia skutku, który trwa aż do teraźniejszości, a coniunctivus perfecti dla zaznaczenia przeszłości w stosunku do chwili mówienia.

pl.wikipedia.org

Tryb łączący (łac. coniunctivus, subiunctivus) – tryb gramatyczny, występujący w wielu językach indoeuropejskich, służący do wyrażania życzeń, poleceń, emocji, możliwości, osądów, potrzeb oraz stwierdzeń przeciwnych aktualnym faktom.

pl.wikipedia.org

Do (indicativus praesentis activi) znaczy „daję” – pochodzi od do, dare, dedi, datum, des to coniunctivus preasentis activi (żebyś dawał), użyty zgodnie z zasadami consecutio temporum.

pl.wikipedia.org