Übersetzungen für „εποχι“ im Griechisch » Deutsch-Wörterbuch

εποχή [ɛpɔˈçi] SUBST f

1. εποχή (της ιστορίας):

εποχή

Zeitalter nt

εποχή

Epoche f

εποχή

Zeit f

η εποχή της μεταρρύθμισης

das Zeitalter nt der Reformation

αυτή ήταν άλλη εποχή

das war eine andere Epoche

στην εποχή μας (τώρα)

in unserer Zeit

στην εποχή μας (τότε)

zu unserer Zeit

οι άνθρωποι m Pl της εποχής μας

die Menschen m Pl unserer Zeit

στην εποχή μου δεν υπήρχαν αυτά τα πράγματα

zu meiner Zeit gab es diese Dinge nicht

… ήταν ο γνωστότερος … της εποχής του

… war der bekannteste … seiner Zeit

στην τότε εποχή υπήρχαν …

zur damaligen Zeit gab es …

αυτό ήταν την εποχή που εγώ …

das war zu der Zeit, als ich …

εκείνη την εποχή οι άνθρωποι ήταν …

damals waren die Menschen …

προπορεύομαι της εποχής μου

seiner Zeit voraus sein

αφήνω εποχή

Epoche machen

ατομική εποχή

Atomzeitalter nt

γεωλογική εποχή

geologisches Zeitalter nt

εποχή των παγετώνων, παγετώδης εποχή

Eiszeit f

λίθινη εποχή

Steinzeit f

στη λίθινη εποχή

in der Steinzeit

νεολιθική εποχή

Neolithikum nt

ορειχάλκινη εποχή

Bronzezeit f

προϊστορική εποχή

Prähistorie f

προϊστορική εποχή

Vorgeschichte f

2. εποχή (κάποια περίοδος του έτους):

εποχή

Zeit f

του χρόνου τέτοια εποχή

nächstes Jahr um diese Zeit

η καλύτερη εποχή για σκι είναι …

die beste Zeit zum Skifahren ist …

κατά την εποχή του θερισμού

während der Erntezeit f

φρούτα nt Pl της εποχής

Obst nt Sg der Saison

καλή/κακή εποχή (για φρούτα, τρύγο, τουρισμό)

gute/schlechte Saison f

λάθος εποχή (σε ακατάλληλη περίοδο)

zur falschen Zeit

χρυσή εποχή

goldene Zeit f

εποχή των βροχών

Regenzeit f

εποχή της ξηρασίας

Trockenzeit f

3. εποχή (μια από τις τέσσερις):

εποχή

Jahreszeit f

εποικ|ώ <-είς, -ησα> [ɛpiˈkɔ] VERB intr

εποικώ

sich ansiedeln

έπομαι [ˈɛpɔmɛ] VERB intr nur präs und imperf

έπομαι

folgen

από αυτό έπεται ότι …

hieraus folgt, dass …

εκ τούτου έπεται:

daraus folgt:

ενός κακού μύρια έπονται

ein Unglück kommt selten allein

μετόχι [mɛˈtɔçi] SUBST nt

μετόχι

Klostergut nt

εποίκισ|η <-εις> [ɛˈpicisi] SUBST f, εποικισμός [ɛpicizˈmɔs] SUBST m

εποίκιση

Besiedlung f

εποποιία [ɛpɔpiˈia] SUBST f

1. εποποιία (επική ποίηση):

εποποιία

Heldendichtung f

2. εποποιία übtr (πράξη):

εποποιία

Heldentat f