Übersetzungen für „[udarac]“ im Polnisch » Deutsch-Wörterbuch

udawacz(ka) <Gen ‑a, Pl ‑e> [udavatʃ] SUBST m(f) ugs

udawacz(ka)

Simulant(in) m (f)

I . udawać <udaje perf udać> [udavatɕ] VERB trans

1. udawać (symulować):

udawać chorobę, naiwność

vortäuschen

udawać chorobę, naiwność

simulieren

2. udawać meist impf (zgrywać):

udawać

sich Akk stellen

udawać nieżywego

sich tot stellen

udawać ważnego

sich Akk wichtig machen [o. tun]

nie udawaj głuchego!

stell dich nicht taub!

udawany śmiech

falsches Lachen nt

udawać Greka

den Dummen spielen

udawać Greka

sich dumm stellen ugs

3. udawać nur imper (wyglądać jak):

ten materiał udaje jedwab

der Stoff m sieht wie Seide f aus [o. ahmt Seide nach]

II . udawać <udaje perf udać> [udavatɕ] VERB intr (symulować)

udawał, że nie słyszy

er tat so, als ob er nicht hören würde

udawała, że mnie nie zna

sie tat so, als ob sie mich nicht kennen würde

III . udawać <udaje perf udać> [udavatɕ] VERB refl

1. udawać:

udawać (powodzić się) (przyjęcie, wycieczka)

gelingen

udany projekt

gelungenes Projekt nt

2. udawać:

udawać (dobrze wyrastać) (owoce, warzywa)

gut ausfallen

truskawki udały się w tym roku

die Erdbeeren fpl sind in diesem Jahr gut ausgefallen

3. udawać geschr (iść, jechać):

udawać

sich Akk begeben geh

udać się w podróż

eine Reise antreten

udał się na spoczynek

er begab sich zur Ruhe geh

4. udawać geschr (zwracać się):

udawać się do kogoś po poradę/pomoc

jdn um einen Rat/um Hilfe bitten

IV . udawać <udaje> [udavatɕ] VERB refl, unpers ugs (nie ponosić konsekwencji)

jemu się zawsze udaje

er kommt immer durch

jemu się zawsze udaje

ihm gelingt es immer

I . ukarać <‑arze; Imperf ukarz> [ukaratɕ]

ukarać perf od karać

II . ukarać <‑arze; Imperf ukarz> [ukaratɕ] VERB trans perf

ukarać kogoś przykładnie

an jdm ein Exempel statuieren

kogo Bóg chce ukarać, temu rozum odbiera sprichw

wen Gott m bestrafen möchte, dem nimmt er den Verstand

Siehe auch: karać

karać <karze; Imperf karz; perf u‑> [karatɕ] VERB trans

karać kogoś za coś

jdn für etw bestrafen

karać kogoś grzywną/śmiercią/więzieniem

jdn zu einem Bußgeld/zum Tode/zu einer Freiheitsstrafe verurteilen

karać kogoś mandatem

jdm einen Strafzettel geben

niekarany

nicht vorbestraft

nie był jeszcze karany

er ist nicht vorbestraft [o. hat keine Vorstrafen]

udar <Gen ‑u, Pl ‑y> [udar] SUBST m MED

udar cieplny

Hitzschlag m

udar słoneczny

Sonnenstich m

udar mózgu [lub mózgowy] MED

[Ge]hirnschlag m

udar mózgu [lub mózgowy] MED

Schlaganfall m

udarowy [udarovɨ] ADJ TECH

wiertarka udarowa

Schlagbohrer m

wiertarka udarowa

Schlagbohrmaschine f

udrapać <‑pie; Imperf udrap> [udrapatɕ] VERB trans perf, udrapnąć [udrapnoɲtɕ] <‑nie> VERB trans perf (skaleczyć paznokciami, pazurami)

udrapać

[auf]kratzen

kot udrapał go w nogę

die Katze f hat ihn am Bein gekratzt

Siehe auch: drapać

I . drapać <‑pie; Imperf drap; perf drapnąć [lub po‑]> [drapatɕ] VERB trans (skrobać)

drapać

kratzen

drapać kogoś po plecach

jdn am Rücken kratzen

II . drapać <‑pie; Imperf drap; perf drapnąć [lub po‑]> [drapatɕ] VERB intr nur imper

drapać (drażnić) (dym)

beißen

drapać (ubranie, wełna)

kratzen

drapie mnie w gardle

ich habe einen rauen Hals

III . drapać <‑pie; Imperf drap; perf drapnąć [lub po‑]> [drapatɕ] VERB refl

1. drapać (skrobać się):

drapać

sich Akk kratzen

drapać się w głowę

sich Dat über etw Akk den Kopf zerbrechen

drapać się w głowę

ratlos dastehen

2. drapać nur imper (wspinać się):

drapać się na coś

auf etw klettern

drapać się na coś

[auf] etw hinaufklettern

I . uderzać <‑rza; Imperf ‑aj; perf uderzyć> [udeʒatɕ] VERB trans

uderzać (zadawać cios):

uderzyć kogoś

jdm einen Schlag [o. Stoß] versetzen

uderzać kogoś w coś

jdn [in etw Akk ] stoßen

chopiec uderzył dziewczynkę w kolano

der Junge m hat das Mädchen ans Knie getreten

uderzyć [pięścią] w stół

[mit der Faust] auf den Tisch schlagen

Wendungen:

kto chce psa uderzyć, ten kij zawsze znajdzie sprichw

will man den Hund prügeln, findet sich immer ein Stock m sprichw

uderzyć na alarm

Alarm schlagen

uderz w stół, a nożyce się odezwą sprichw

getroffene Hunde mpl bellen sprichw

II . uderzać <‑rza; Imperf ‑aj; perf uderzyć> [udeʒatɕ] VERB intr

1. uderzać (tłuc):

uderzać w coś czymś

etw Akk mit etw einschlagen

uderzać młotkiem w ścianę

an die Wand hämmern

2. uderzać (spadać):

grad uderzał w szybę

der Hagel m schlug gegen die Scheibe

uderzać na kogoś/coś

auf jdn/etw prallen [o. niederprasseln]

sukces uderzył mu do głowy

der Erfolg m ist ihm zu Kopf gestiegen

3. uderzać:

uderzać (występować nagle) (lawa, źródło)

hochschießen

uderzać (występować nagle) (lawa, źródło)

aufschießen

4. uderzać:

uderzać (nacierać) (armia)

angreifen

uderzać (nacierać) (armia)

vorstoßen

III . uderzać <‑rza; Imperf ‑aj; perf uderzyć> [udeʒatɕ] VERB unpers (zwracać uwagę)

uderzyło mnie, że...

es fiel mir auf, dass ...

IV . uderzać <‑rza; Imperf ‑aj; perf uderzyć> [udeʒatɕ] VERB refl

1. uderzać (potrącać przypadkowo):

uderzać się o coś

sich Akk an etw Dat [o. gegen etw] stoßen

uderzyłem się o kant stołu

ich habe mich an der Tischkante gestoßen

2. uderzać (dotykać celowo):

uderzać się w czoło

sich Akk an die Stirn tippen [o. greifen]

3. uderzać (zderzać się):

uderzać

zusammenstoßen