Niederländisch » Deutsch

Niederländisch)

ge·ste·gen: Verb
ge·sla·gen: Verb
ge·sto·ken: Verb
ge·ste·ven: Verb
ge·sto·len: Verb
ge·sto·ten: Verb
ge·sto·ven: Verb
ge·ston·ken: Verb
ge·stor·ven: Verb
ge·stre·den: Verb
ge·stre·ken: Verb
ge·stal·te: Nomen
ge·sta·dig: Adverb
ge·stampt: Adjektiv und Adverb
ge·streng: Adjektiv und Adverb

Meintest du vielleicht: geslagen , gestegen , gestoven , gestoten , gestolen , gesteven , gestoken , gestreken , gestreden , gestorven , gestonken , gestreng , gestampt , gestadig und gestalte

ge·ste·gen VERB

gestegen volt. deelw. van stijgen

Siehe auch: stijgen

stij·gen <steeg, i. gestegen> [stɛiɣə(n)] VERB intr

stijgen

steigen

stijgen

ansteigen

het bergpad stijgt

der Bergpfad steigt an

in aanzien stijgen

zu höherem Ansehen kommen

in stijgende lijn

in aufsteigender Linie

een stijgende lijn

eine steigende Linie

de prijzen stijgen

die Preise steigen (an) [o. klettern]

de rivier stijgt

der Fluss steigt

van het paard stijgen

absitzen

van het paard stijgen

vom Pferd steigen

ge·sla·gen² VERB

geslagen volt. deelw. van slaan¹, slaan²

Siehe auch: slaan , slaan

slaan² <sloeg, h. geslagen> [slan] VERB trans

1. slaan:

slaan (slaande of zwaaiende beweging)

schlagen

slaan (slaande of zwaaiende beweging)

hauen ugs

slaan (luit)

spielen

slaan (geld, medaille)

prägen

iets aan stukken slaan

etw in Stücke schlagen

zullen we een balletje slaan?

wollen wir eine Runde Tennis spielen?

een brug slaan

eine Brücke schlagen

ik sloeg een deken om mijn benen

ich schlug mir eine Decke um die Beine

de hakken tegen elkaar slaan

die Hacken zusammenschlagen

eieren in de pan slaan

Eier in die Pfanne schlagen

een paal in de grond slaan

einen Pfahl in die Erde schlagen [o. treiben]

iem in het gezicht slaan

jdm [o. jdn] ins Gesicht schlagen

je hebt je er goed doorheen geslagen! übtr

du hast dich gut geschlagen!

de armen om de hals van iem slaan

seine Arme um jds Hals schlingen

hij sloeg zijn arm om haar schouders

er legte den Arm um ihre Schulter

iem op zijn vingers slaan

jdm [o. jdn] auf die Finger schlagen

de armen over elkaar slaan

die Arme verschränken

de benen over elkaar slaan

die Beine übereinanderschlagen

een spijker in de muur slaan

einen Nagel in die Wand schlagen

iem tegen de grond [o. vlakte] slaan

jdn zu Boden schlagen

de ogen ten hemel slaan

die Augen zum Himmel heben

de sneeuw van de jas slaan

den Schnee vom Mantel klopfen

zich ergens doorheen slaan übtr

sich durchschlagen

zich door het werk heen slaan übtr

die Arbeit hinter sich Akk bringen

zich door het werk heen slaan übtr

die Arbeit durchziehen ugs

iem in elkaar slaan

jdn zusammenschlagen

ergens niet (bij) vandaan [o. weg te slaan zijn] übtr

von etw nicht wegzubringen sein

2. slaan (verslaan):

slaan

schlagen

de vijand slaan

den Feind schlagen

3. slaan (van het speelbord verwijderen):

slaan

schlagen

slaan¹ <sloeg, h./i. geslagen> [slan] VERB intr

ge·sto·ken VERB

gestoken volt. deelw. van steken¹, steken²

Siehe auch: steken , steken

ste·ken² [stekə(n)] VERB intr

1. steken (vastzitten):

steken

stecken

in de modder blijven steken

im Schlamm stecken bleiben

onderweg met panne blijven steken

mit einer Panne liegen bleiben

het mes stak in de boom

das Messer steckte im Baum

2. steken (in iets, ergens zijn):

steken

stecken

wie steekt daar achter?

wer steckt dahinter?

daar steekt geen kwaad in

darin steckt nichts Böses

er steekt een schrijver in hem

in ihm steckt ein Schriftsteller

uit de toren stak een vlag

aus dem Turm ragte eine Fahne

3. steken (gevoel van pijn veroorzaken):

steken

stechen

haar ogen steken van de slaap

ihr brennen die Augen vor Müdigkeit

de zon steekt

die Sonne sticht

4. steken (doorborend kijken):

steken

stechen

5. steken (erop aan komen):

steken

darauf ankommen

dat steekt zo nauw niet

das braucht man nicht so genau zu nehmen

6. steken (stekende beweging maken):

steken

stechen

hij stak met het zwaard naar de tegenstander

er stach mit dem Schwert nach dem Gegner

ste·ken¹ <stak, h. gestoken> [stekə(n)] VERB trans

1. steken (verwonden):

steken

stechen

hij is door een bij gestoken

er ist von einer Biene gestochen worden

ik heb (me) met een speld in mijn vinger gestoken

ich habe mir [o. mich] mit einer Stecknadel in den Finger gestochen

2. steken (plaatsen):

steken

stecken

een stok in de grond steken

einen Stock in den Boden stecken

zich in het zwart steken

sich schwarz kleiden

een bril in de koker steken

eine Brille in das Etui stecken

zijn geld in een zaak steken

sein Geld in ein Unternehmen stecken

iem in de nieuwe kleren steken

jdn neu einkleiden

veel tijd in iets steken übtr

viel Zeit in etw Akk (hinein)stecken

3. steken (in een plaats, richting, toestand brengen):

steken

stecken

een ring aan zijn vinger steken

(sich Dat ) einen Ring an den Finger stecken

de draad in een naald steken

den Faden einfädeln

zijn vingers in de oren steken

sich Dat die Finger in die Ohren stecken

zich diep in de schulden steken

sich in Schulden Akk stürzen

de stekker in het stopcontact steken

den Stecker in die Steckdose stecken

de bomen steken hun toppen ten hemel

die Baumwipfel ragen in den Himmel

zijn hoofd uit het raam steken

den Kopf aus dem Fenster strecken

iets in elkaar steken

etw (zusammen)basteln

4. steken (uitspitten):

steken

stechen

asperges steken

Spargel stechen

5. steken:

steken (door steken)

stechen

steken (door spitten)

graben

6. steken (grieven):

steken

schmerzen

steken

verletzen

steken

kränken

dat steekt hem (dat zit hem dwars)

das ärgert ihn

dat steekt hem (daarop is hij afgunstig)

das macht ihn eifersüchtig

alle banden waren lek gestoken

alle Reifen waren kaputtgestochen

de trompet steken

die Trompete blasen

ge·ste·ven VERB

gesteven volt. deelw. van stijven¹, stijven²

Siehe auch: stijven , stijven

stij·ven² <stijfde, h. gestijfd> [stɛivə(n)] VERB trans

1. stijven (versterken):

stijven

bestärken

iem in zijn overmoed stijven

jdn in seinem Übermut bestärken

2. stijven (stijf maken):

stijven

versteifen

stij·ven¹ <steef, h. gesteven> [stɛivə(n)] VERB trans (met stijfsel bewerken)

stijven

stärken

linnengoed stijven

Wäsche stärken

ge·sto·len VERB

gestolen volt. deelw. van stelen

Siehe auch: stelen

ste·len <stal, h. gestolen> [stelə(n)] VERB trans

stelen

stehlen

stelen

entwenden form

het gestolen goed

das Diebesgut

dat/hij kan me gestolen worden

das/er kann mir gestohlen bleiben

van iem een kus stelen

jdm einen Kuss rauben [o. stehlen]

dat is om te stelen

das ist entzückend [o. reizend] [o. niedlich]

zijn portemonnee is gestolen

sein Portemonnaie ist gestohlen worden

zijn portemonnee is gestolen

ihm ist das Portemonnaie gestohlen worden

ge·sto·ten VERB

gestoten volt. deelw. van stoten¹, stoten², stoten³

Siehe auch: stoten , stoten , stoten

sto·ten³ <stootte/stiet zich, h. zich gestoten> [stotə(n)] VERB wk ww zich stoten

1. stoten (botsen):

stoten

sich stoßen

zich aan de tafel stoten

sich am Tisch stoßen

2. stoten (zich ergeren):

stoten

sich stoßen

zich aan iems gedrag stoten

sich an jds Benehmen stoßen

sto·ten² <stootte/stiet, h. gestoten> [stotə(n)] VERB trans

1. stoten (duwen):

stoten

stoßen

2. stoten (door botsen bezeren):

stoten

stoßen

iem voor het hoofd stoten übtr

jdn vor den Kopf stoßen

3. stoten (stampen):

stoten

(zer)stoßen

sto·ten¹ <stootte/stiet, h./i. gestoten> [stotə(n)] VERB intr

1. stoten (horten: wagens e.d.):

stoten

stoßen

stoten

rütteln

stoten

rucken

op die weg stoot het erg

auf dieser Straße wird man durchgerüttelt

2. stoten (aanstoot geven):

stoten

schockieren

stoten

anstößig sein

die uitdrukkingen stoten

diese Ausdrücke sind anstößig

die uitdrukkingen stoten

diese Ausdrücke erregen Anstoß

3. stoten (botsen):

stoten

stoßen

op de vijand stoten

auf den Feind stoßen

op/tegen iets stoten

an/gegen etw Akk stoßen

ge·sto·ven VERB

gestoven volt. deelw. van stuiven¹, stuiven²

Siehe auch: stuiven , stuiven

stui·ven² <stoof, h. gestoven> [stœyvə(n)] VERB unpers ww (in deeltjes opvliegen)

stuiven

stauben

stuiven

stieben

het stuift hier verschrikkelijk

es staubt hier fürchterlich

stui·ven¹ <stoof, h./i. gestoven> [stœyvə(n)] VERB intr

1. stuiven (waaien):

stuiven

stauben

stuiven

stäuben

stuiven

stieben

het zand stoof in mijn ogen

der Sand stob mir in die Augen

de sneeuw stuift tegen de ramen

der Schnee stiebt gegen die Fenster

2. stuiven (met grote snelheid voortbewegen):

stuiven

flitzen

stuiven

sausen

zij stoof de deur uit

sie flitzte [o. schoss] zur Tür hinaus

uit elkaar stuiven

auseinanderstieben

uit elkaar stuiven

auseinanderfahren

3. stuiven (stof opjagen):

stuiven

stauben

stuiven

Staub aufwirbeln

ge·ston·ken VERB

gestonken volt. deelw. van stinken

Siehe auch: stinken

stin·ken <stonk, h. gestonken> [stɪŋkə(n)] VERB intr

stinken

stinken

stinken (allgemeen)

(übel) riechen

stinken als een bunzing [o. als de pest]

stinken wie die Pest

het stinkt hier übtr

Eigenlob stinkt

een uur in de wind stinken

drei [o. sieben] Meilen gegen den Wind stinken

erin stinken ugs (betrapt worden)

erwischt werden

erin stinken (erin lopen)

hereinfallen

ge·stor·ven VERB

gestorven volt. deelw. van sterven¹, sterven², sterven³

Siehe auch: sterven , sterven , sterven

ster·ven³ <stierf, i. gestorven> [stɛrvə(n)] VERB intr

1. sterven (doodgaan):

sterven

sterben

sterven aan een ziekte

an einer Krankheit sterben

op sterven liggen

im Sterben liegen

op sterven na dood zijn

in den letzten Zügen liegen

sterven van kou übtr

vor Kälte sterben

stervende zijn

im Sterben liegen

te veel om te sterven, te weinig om te leven

zum Leben zu wenig, zum Sterben zu viel

2. sterven übtr (wegkwijnen):

sterven

(ab)sterben

het woord stierf op zijn lippen

das Wort erstarb ihm auf den Lippen

ster·ven² <stierf, i. gestorven> [stɛrvə(n)] VERB trans (op de genoemde wijze overlijden)

sterven

sterben

een stille dood sterven übtr

einschlafen

een zachte dood sterven

einen sanften [o. schönen] Tod haben

een natuurlijke dood sterven

eines natürlichen Todes sterben

ster·ven¹ <stierf, i. gestorven> [stɛrvə(n)] VERB unpers ww (vol zijn met)

sterven

wimmeln

het sterft hier van de vliegen

es wimmelt hier von Fliegen

ge·stre·den VERB

gestreden volt. deelw. van strijden

Siehe auch: strijden

strij·den <streed, h. gestreden> [strɛidə(n)] VERB intr

1. strijden (vechten):

strijden

kämpfen

de strijdende partijen (proces)

die streitenden Parteien

de strijdende partijen (oorlog)

die kämpfenden Parteien

tegen de dood strijden

mit dem Tode ringen

strijden voor waardering

um Anerkennung ringen

voor de vrijheid strijden

für die Freiheit kämpfen

2. strijden (twisten):

strijden

(sich) streiten

3. strijden (in tweestrijd zijn):

strijden

kämpfen

strijden

mit sich ringen

4. strijden (wedstrijd houden):

strijden

kämpfen

om de eerste plaats strijden

um den Sieg kämpfen

5. strijden (onverenigbaar zijn):

strijden

verstoßen

dat strijdt met zijn karakter

das widerstrebt seinem Charakter

dat strijdt met de goede zeden

das ist verstößt gegen die guten Sitten

ge·stre·ken VERB

gestreken volt. deelw. van strijken¹, strijken²

Siehe auch: strijken , strijken

strij·ken² <streek, h./i. gestreken> [strɛikə(n)] VERB intr

1. strijken (zich laten gladmaken):

strijken

sich bügeln (lassen)

2. strijken (bespelen):

strijken

streichen

3. strijken (gaan langs, over):

strijken

streichen

strijken

streifen

haar adem streek langs zijn gezicht

ihr Atem streifte sein Gesicht

de zwaluwen strijken over het water

die Schwalben streichen über das Wasser

met de prijs/de eer (gaan) strijken

den Preis davontragen/den Ruhm einstreichen

strij·ken¹ <streek, h. gestreken> [strɛikə(n)] VERB trans

1. strijken (met een strijkende beweging aanraken):

strijken

streichen

strijken

anstreifen

strijken

entlangfahren

met de hand langs zijn kin strijken

sich Dat mit der Hand übers Kinn streichen

iem over de haren strijken

jdm über die Haare streichen [o. fahren]

2. strijken ((textiel) gladmaken):

strijken

bügeln

3. strijken (met een strijkende beweging verplaatsen, veranderen):

strijken

streichen

kreukels uit het papier strijken

zerknittertes Papier glätten

mosterd over de kaas strijken

den Käse mit Senf bestreichen

4. strijken:

strijken (laten zakken)

herunterholen

strijken (laten zakken)

niederholen

strijken (vlag)

streichen

strijken (vlag)

einholen

de mast/zeilen strijken

den Mast umlegen/die Segel einziehen [o. herunterholen]

5. strijken (dichtsmeren):

strijken

verstreichen

strijken

verschmieren

voegen strijken

Fugen verschmieren

6. strijken:

strijken (met een strijkijzer: aanbrengen op iets)

(auf)bügeln

strijken (met een strijkijzer: iets verwijderen)

ausbügeln

plooien uit een rok strijken

Falten aus einem Rock bügeln

ge·stal·te <gestalte|n, gestalte|s> [ɣəstɑltə] SUBST f

1. gestalte (figuur):

gestalte

Gestalt f

gestalte

Figur f

een rijzige gestalte

eine hochwüchsige Gestalt

2. gestalte (gedaante):

gestalte

Gestalt f

gestalte

Erscheinung f

gestalte geven (aan iets)

einer Sache Gestalt geben

gestalte krijgen

Gestalt annehmen

ge·sta·dig [ɣəstadəx] ADV

gestadig → gestaag

Siehe auch: gestaag

ge·staag [ɣəstax] ADJ

1. gestaag (zonder ophouden, voortdurend):

gestaag

(be)ständig

gestaag

anhaltend

gestaag

fortwährend

een gestage arbeid

eine regelmäßige Arbeit

2. gestaag (bestendig):

gestaag

(be)ständig

gestaag

stetig

het aantal nam gestaag toe

die Zahl nahm ständig zu

3. gestaag (telkens herhaald):

gestaag

wiederholt

de gestage koortsen

die wiederholten Fieberanfälle Pl

ge·stampt [ɣəstɑmt] ADJ

gestampt

gestampft

gestampt (tot poeder)

gestoßen

gestampte muisjes

gestoßene Aniszuckerstreusel Pl

ge·streng [ɣəstrɛŋ] ADJ

gestreng

streng

op gestrenge toon

in einem strengen Ton

Wörterbuch durchsuchen

Niederländisch

Übersetzungen für „gestagen“ im Niederländisch » Deutsch-Wörterbuch (Springe zu Deutsch » Niederländisch)

ge·ste·gen VERB

gestegen volt. deelw. van stijgen

Siehe auch: stijgen

stij·gen <steeg, i. gestegen> [stɛiɣə(n)] VERB intr

ge·sla·gen2 VERB

geslagen volt. deelw. van slaan¹, slaan²

Siehe auch: slaan , slaan

slaan2 <sloeg, h. geslagen> [slan] VERB trans

1. slaan:

2. slaan (verslaan):

3. slaan (van het speelbord verwijderen):

slaan1 <sloeg, h./i. geslagen> [slan] VERB intr

1. slaan (beweging(en), geluid, klok):

2. slaan (betreffen) + op:

3. slaan (begin maken met):

4. slaan (plotseling op een plaats, in een toestand komen):

ge·sto·ken VERB

gestoken volt. deelw. van steken¹, steken²

Siehe auch: steken , steken

ste·ken2 [stekə(n)] VERB intr

1. steken (vastzitten):

2. steken (in iets, ergens zijn):

3. steken (gevoel van pijn veroorzaken):

4. steken (doorborend kijken):

5. steken (erop aan komen):

6. steken (stekende beweging maken):

ste·ken1 <stak, h. gestoken> [stekə(n)] VERB trans

1. steken (verwonden):

2. steken (plaatsen):

3. steken (in een plaats, richting, toestand brengen):

4. steken (uitspitten):

5. steken:

6. steken (grieven):

ge·ste·ven VERB

gesteven volt. deelw. van stijven¹, stijven²

Siehe auch: stijven , stijven

stij·ven2 <stijfde, h. gestijfd> [stɛivə(n)] VERB trans

1. stijven (versterken):

2. stijven (stijf maken):

stij·ven1 <steef, h. gesteven> [stɛivə(n)] VERB trans (met stijfsel bewerken)

ge·sto·len VERB

gestolen volt. deelw. van stelen

Siehe auch: stelen

ste·len <stal, h. gestolen> [stelə(n)] VERB trans

ge·sto·ten VERB

gestoten volt. deelw. van stoten¹, stoten², stoten³

Siehe auch: stoten , stoten , stoten

sto·ten3 <stootte/stiet zich, h. zich gestoten> [stotə(n)] VERB wk ww zich stoten

1. stoten (botsen):

2. stoten (zich ergeren):

sto·ten2 <stootte/stiet, h. gestoten> [stotə(n)] VERB trans

1. stoten (duwen):

2. stoten (door botsen bezeren):

3. stoten (stampen):

sto·ten1 <stootte/stiet, h./i. gestoten> [stotə(n)] VERB intr

1. stoten (horten: wagens e.d.):

2. stoten (aanstoot geven):

3. stoten (botsen):

ge·sto·ven VERB

gestoven volt. deelw. van stuiven¹, stuiven²

Siehe auch: stuiven , stuiven

stui·ven2 <stoof, h. gestoven> [stœyvə(n)] VERB unpers ww (in deeltjes opvliegen)

stui·ven1 <stoof, h./i. gestoven> [stœyvə(n)] VERB intr

1. stuiven (waaien):

2. stuiven (met grote snelheid voortbewegen):

3. stuiven (stof opjagen):

ge·ston·ken VERB

gestonken volt. deelw. van stinken

Siehe auch: stinken

stin·ken <stonk, h. gestonken> [stɪŋkə(n)] VERB intr

ge·stor·ven VERB

gestorven volt. deelw. van sterven¹, sterven², sterven³

Siehe auch: sterven , sterven , sterven

ster·ven3 <stierf, i. gestorven> [stɛrvə(n)] VERB intr

1. sterven (doodgaan):

2. sterven übtr (wegkwijnen):

ster·ven2 <stierf, i. gestorven> [stɛrvə(n)] VERB trans (op de genoemde wijze overlijden)

ster·ven1 <stierf, i. gestorven> [stɛrvə(n)] VERB unpers ww (vol zijn met)

ge·stre·den VERB

ge·sla·gen² VERB

slaan² <sloeg, h. geslagen> [slan] VERB trans

slaan¹ <sloeg, h./i. geslagen> [slan] VERB intr

ste·ken² [stekə(n)] VERB intr

ste·ken¹ <stak, h. gestoken> [stekə(n)] VERB trans

stij·ven² <stijfde, h. gestijfd> [stɛivə(n)] VERB trans

stij·ven¹ <steef, h. gesteven> [stɛivə(n)] VERB trans (met stijfsel bewerken)

sto·ten³ <stootte/stiet zich, h. zich gestoten> [stotə(n)] VERB wk ww zich stoten

sto·ten² <stootte/stiet, h. gestoten> [stotə(n)] VERB trans

sto·ten¹ <stootte/stiet, h./i. gestoten> [stotə(n)] VERB intr

stui·ven² <stoof, h. gestoven> [stœyvə(n)] VERB unpers ww (in deeltjes opvliegen)

stui·ven¹ <stoof, h./i. gestoven> [stœyvə(n)] VERB intr

ster·ven³ <stierf, i. gestorven> [stɛrvə(n)] VERB intr

ster·ven² <stierf, i. gestorven> [stɛrvə(n)] VERB trans (op de genoemde wijze overlijden)

ster·ven¹ <stierf, i. gestorven> [stɛrvə(n)] VERB unpers ww (vol zijn met)

strij·ken² <streek, h./i. gestreken> [strɛikə(n)] VERB intr

strij·ken¹ <streek, h. gestreken> [strɛikə(n)] VERB trans